Hier volgen vier items die 'n indruk geven van de toestand in de wereld in de eerste maanden van mijn leven, dat begon op '19 juli 1948' van de Gregoriaans-Kristianistische jaartelling oftewel de 14de dag van de Vroege Zuidoostmaand, drie jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog:

• de oorlog in Zuidoost-Azië
• de Goudkwestie op 19 juli 1948 KrJ
• natte inkt en droog kruit op 10 december 1948 KrJ
• twee artikelen in Scientific American van juli 1948 KrJ

DE OORLOG IN ZUIDOOST-AZIË

De oorlog in Europa was dan weliswaar ruim drie jaar voor mijn geboorte beëindigd, in Zuidoost-Azië begon daarna nog eens 'n oorlog tussen het zichzelf "Koninkrijk der Nederlanden" noemende Koninkrijk der Noordelijke Nederlanden en de zichzelf onafhankelijk verklaard hebbende Republiek Indonesië. Nog in 'juli 1947' en 'december 1948' van de Christelijke Jaartelling en Gregoriaanse Kalender probeerde dat Koninkrijk zijn Indische gordel van smaragd voor 'God, Koningin en Vaderland' ten koste van alles te behouden. Het was 'n oorlog die duurde tot 1949 KrJ en geen 'oorlog' mocht heten: het regime in Den Haag sprak konsekwent van "politionele acties in Nederlandsch Indië" of "Oost-Indië". In 'n beschrijving van het boek De gecensureerde oorlog van Louis Zweers in Leidraad, magazine van de Universiteit Leiden, wordt het zo gesteld:

De legervoorlichtingsdiensten schetsten een te rooskleurig en vertekend beeld van de werkelijkheid in de tropische archipel. Ze voerden een propagandaoorlog en waren niet op zoek naar waarheidsvinding. Daarbij werd weinig respect getoond voor de persvrijheid.

DE GOUDKWESTIE

"19 juli 1948 wordt een precaire datum. Den Haag denkt op die dag eindelijk de Zwitsers aan de onderhandelingstafel te krijgen. Ook vertegenwoordigers van de Verenigde Staten, Groot-Brittannnië en Frankrijk zullen mee aanzitten." Aldus Henk Strabbing in de Volkskrant van 14 september 1966 KrJ (21.38.7 NTWO). "De Zwitsers komen niet", vervolgt het artikel echter: "Tien dagen voor de fatale datum had de Zwitserse gezant in Den Haag al laten weten dat de kwestie door Nederland 'ongelukkig' was aangepakt. Er was zonder meer een uitnodiging naar Bern gestuurd, zonder hierover de Zwitserse regering eerst voorzichtig te polsen".

De kwestie waar het hier om gaat vormt ook de titel van Strabbings artikel: De Goudquaestie. Meer dan 333 miljoen gulden (151 miljoen euro) aan door de nazi's uit Nederland geroofd goud zou bij Zwitserse banken terechtgekomen zijn. Bij de regeling van deze zaak was de regering van Nederland en die van andere kleine landen gepasseerd door Amerika, Engeland en Frankrijk die op eigen houtje in Washington 'n deal met de Zwitsers hadden gesloten. Na betaling van 'n relatief klein afkoopbedrag aan de landen waarvan de Zwitsers geroofd goud in bezit hielden, zouden alle geallieerden af moeten zien van verdere claims.

Hoewel kwaad genoeg kon Nederland zich niet permitteren de Amerikanen in deze goudkwestie te veel in de wielen te rijden. Met zijn kolonialistisch gedrag in Indonesië (zie boven) had het zich al in niet geringe mate het ongenoegen van de regering in Washington op de hals gehaald. Geen wonder, en terecht, dat het met zo'n instelling internationaal niet al te hoog van de toren kon blazen.

De Zwitsers kwamen niet naar de Hofstad op '19 juli 1948' en het droevige Nederland, dat nog maar pas daarvoor vijf jaar lang onder 'n terreurbewind bezet was geweest, verloor goud en goodwill door zelf 'n ander land nog veel langer dan vijf jaar onder Oranjehuis en Kristendom bezet te willen houden. De goudkwestie betekende uiteindelijk nauwelijks nog iets vergeleken met die andere, veel belangrijkere 'quaestie'.

NATTE INKT EN DROOG KRUIT

Het nummer van het door Amnesty International uitgegeven tijdschrift Wordt Vervolgd gedateerd "december 2012/januari 2013" heeft als ondertitel Kritische kijk op mensenrechten in Nederland. Het bevat 'n opmerkelijk artikel van Ad van Liempt, getiteld "Rechten in de kantoren en fabrieken, daar gaat het om" (blz. 32-35). Ik beperk mij hier tot wat er in staat over de opstelling van het Koninkrijk der (Noordelijke) Nederlanden in de laatste maanden van mijn geboortejaar:

... Na drie maanden vergaderen ... is 10 december de grote dag dat [in Parijs] de Universele Verklaring [van de Rechten van de Mens] getekend zal worden. Maar de Nederlandse regeringsvertegenwoordigers hebben dan wel wat anders aan hun hoofd. Er komen steeds verontrustender berichten uit Indië. [De] Hoge Vertegenwoordiger van de Kroon [daar] telegrafeert uitgerekend die dag dat hij vindt dat het Nederlandse leger de Republiek Indonesië een beslissende klap moet toedienen, hoe eerder hoe beter.
   Minister Stikker van Buitenlandse Zaken overlegt 's middags om drie uur --de inkt van de Universele Verklaring is nog nat-- met zijn Franse collega Schuman. Hij vraagt de Fransen hun vetorecht te gebruiken als andere landen een Nederlandse aanval via de Veiligheidsraad willen stoppen. Schuman aarzelt, maar hij spreekt wel met Stikker af dat het een goed idee zal zijn als Nederland zijn aanval pas inzet na 17 december, de dag dat alle afgevaardigden naar huis gaan voor het kerstreces. Het zal dan weken duren voor de Veiligheidsraad kan vergaderen over een Nederlandse aanval op de Republiek.

Van Liempt noemt dit "de paradox van 10 december 1948": achter de schermen de voorbereidingen voor een oorlog, waarbij de Verenigde Naties misleid worden; in het openbaar de ondertekening van een verklaring die de wereld moet verbeteren. Maar het was natuurlijk helemaal geen paradoks, het was de huichelarij en het bedrog van hetzelfde Koninkrijk dat 'n paar jaar eerder bezwaar aantekende bij de internationale gemeenschap omdat er 'n bede tot God in het Handvest van de Verenigde Naties zou gaan ontbreken. Het was de huichelarij en het bedrog van hetzelfde Koninkrijk dat voor de Rechten van de Mens 'n pater afvaardigde die zich sterk verzette tegen het opnemen van (naast 'n recht op huwelijk) 'n recht op echtscheiding in de Verklaring, dezelfde persoon die zich --surprise, surprise-- ook hard had gemaakt voor de vermelding van God in die Verklaring.

In deze twee gevallen van godsierlijke arrogantie trokken de Nederlandse Christen-monarchisten gelukkig aan het kortste eind, omdat zij afhankelijk waren van 'n in ieder geval in dit opzicht veel beschaafdere meerderheid in het buitenland. Maar in de binnenlanden zouden ze nog heel lang aan het langste eind trekken, d.w.z. in de door Rijn, Maas en Schelde doorsneden binnenlanden van Europa. (Zie bijvoorbeeld Het randschrift op de Nederlandse euro.)

SCIENTIFIC AMERICAN

Tenslotte enige aandacht voor twee artikeltjes uit Scientific American van 3 jaar na de Tweede Wereldoorlog die 50 jaar later in hetzelfde tijdschrift opnieuw gepubliceerd werden en die 'n goede indruk geven van de wetenschappelijke kennis en belangstelling van dat moment:

ANTIQUITY OF MAN --
"... Last August, ... in the Department of Charente, ... a few fragments of an old skull were brushed carefully out of the ancient clays. The most curious fact is that ... [t]here is nothing Neanderthaloid about it. ... The lady of Charente places modern man on the European Continent over 100,000 years ago. -- Loren Eiseley"

PRIMORDIAL ATOMS --
"Nineteen years after Edwin Hubble's discovery that the galaxies seem to be running away from one another ..., the picture presented by the expanding universe theory ... gives us the right conditions for building up all the known elements in the periodic system. According to calculations, the formation of elements must have started five minutes after the maximum compression of the universe. It was fully accomplished ... about 10 minutes later. -- George Gamow"